ΘΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ;

ΘΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ;

            Οι φοιτητικές εκλογές πλησιάζουν (13 Μάη) και αποτελούν αφορμή όπως κάθε χρόνο για την έναρξη κάποιων συζητήσεων σχετικά με το πόσο χρήσιμες είναι οι φοιτητικές παρατάξεις μέσα στις σχολές, πόσο υπονομεύουν και αναστέλλουν την αποτελεσματική λειτουργία των τμημάτων και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι λύση αποτελεί η στάση αδιαφορίας και άρα η αποχή από τις κάλπες. Αυτή είναι η κατάσταση που τα τελευταία χρόνια αποτυπώνεται στα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές των Φοιτητικών Συλλόγων της χώρας μας και που καθένας εύκολα διαπιστώνει στη σχολή του (όπως και στην δικιά μας) ξεχωριστά.

Πόσο εύκολη είναι η επιλογή της αποχής;

Πολύ. Και βολική. Γιατί μας συνήθισαν να θεωρούμε δεδομένο το "άσχημο" που ζούμε κάθε μέρα και ουτοπικό το αυτονόητο. Γιατί είναι εύκολο να γυρνάμε την πλάτη σε ό,τι δεν μας αρέσει, αλλά δύσκολο να βουτάμε οι ίδιοι στα βαθιά και να παλεύουμε. Να προσπαθούμε οι ίδιοι για εκείνα που η μορφή τους χρειάζεται βελτίωση, και όχι να αναθέτουμε αγώνες και να προσάπτουμε ευθύνες στους άλλους.

Λειτουργεί καλά το Πανεπιστήμιο και ο Φοιτητικός μας Σύλλογος;

Σίγουρα όχι... Τα πανεπιστήμια υποχρηματοδοτούνται με αποτέλεσμα να γίνονται περικοπές στην φοιτητική μέριμνα (συγγράμματα, σίτιση, στέγαση) και συνεχώς αντιδραστικά νομοσχέδια ψηφίζονται από τους εκάστοτε διαχειριστές της αστικής πολιτικής (κυβέρνηση – ΕΕ - ΔΝΤ) με τον έναν να υπονομεύει το Πανεπιστήμιο περισσότερο από τον άλλον.

Η διάλυση της δημόσιας - δωρεάν εκπαίδευσης είναι η πραγματικότητα που υπάρχει τα τελευταία χρόνια και ήρθε να ενισχυθεί με τον νόμο Διαμαντοπούλου. Ένα νόμο αναγκαίο για να γίνουν τα πανεπιστήμια πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο και άρα οι βασικοί του πυλώνες δεν πρόκειται να αμφισβητηθούν από καμία κυβέρνηση που αποδέχεται το υπάρχον πλαίσιο. Το νέο νομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ κινείται στις ίδιες γραμμές, αφήνοντας την συνέχιση της οικοδόμησης του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Για να το κάνει αυτό δίνει βάρος στην συναίνεση των φοιτητών με τη σιωπή τους, και όποιον έρχεται να αντιταχθεί σε αυτό κάνει κινήσεις για την ενσωμάτωση του (βλ. συνδιοίκηση). Οι επιχειρήσεις συνεχίζουν να υπάρχουν στις διάφορες λειτουργίες του πανεπιστημίου επιβάλλοντας τους δικούς τους όρους προκειμένου το δημόσιο(;) και δωρεάν(;) πανεπιστήμιο μας να είσαι όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστικό και επικερδές.

Σε κάποιον μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως καλό να υπάρχουν εταιρείες στις σχολές γιατί θα δώσουν λεφτά στο τμήμα (εκεί που δεν δίνει το κράτος) και μπορεί να έχει μετά ένα εργασιακό μέλλον στην εταιρεία αυτή. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η εταιρεία παράγει έργο με την απλήρωτη εργασία φοιτητών, καρπώνεται την έρευνα τους χρησιμοποιώντας και τσάμπα υποδομές από το τμήμα, και προφανώς επηρεάζει το πρόγραμμα σπουδών προς την κατεύθυνση που επιλέγει κάθε φορά να επενδύσει για να αντλήσει κέρδος και όχι προς τις ανάγκες της κοινωνίας. Επίσης για τους ίδιους τους εργαζόμενους σε εργολαβίες, οι συνθήκες είναι οι χειρότερες με ελαστικά ωράρια, τον φόβο της απόλυσης ανά πάσα στιγμή και χάλια μισθούς. Ταυτόχρονα στο πανεπιστήμιο κοστίζει πολλαπλάσια λεφτά η εργολαβία από το να προσλάβει το ίδιο το πανεπιστήμιο τους εργαζόμενους που χρειάζεται. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες φοιτητές αδυνατούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους είτε επειδή εργάζονται είτε γιατί επιστρέφουν στις πόλεις τους είτε και τα δυο. Το δικαίωμα στην μόρφωση είναι πια πολυτέλεια!

Το κλίμα ηττοπαθές. Οι νέοι άνθρωποι απογοητευμένοι, απομακρύνονται από τους φοιτητικούς συλλόγους και παύουν να θεωρούν τους εαυτούς τους μέλη των συλλόγων αυτών, ικανά μέσα από την οργανωμένη δράση να αλλάξουν την κατάσταση.

Η ευθύνη των άλλων παρατάξεων:

Η ΔΑΠ μιλά για επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και την προετοιμασία των φοιτητών για την σημερινή αγορά εργασίας (ποια αγορά εργασίας άραγε, όταν το ποσοστό ανεργίας στους νέους αγγίζει το 64%) και ενθαρρύνει τους φοιτητές να μην συμμετέχουν σε οποιαδήποτε πολιτική διαδικασία επιθυμώντας άβουλες και ανενημέρωτες μάζες, που τους απασχολεί μονάχα το πτυχίο τους και καθόλου το μέλλον του Πανεπιστήμιου ή του διπλανού τους. Στοχεύει στην διάλυση των φοιτητικών συλλόγων αφαιρώντας την δυνατότητα από τους φοιτητές να διεκδικούν και να επιβάλλουν τις ανάγκες τους. Την ίδια στιγμή, οργανώνουν σεμινάρια επιχειρηματικότητας, βραδινές εξόδους σε μπουζούκια, εκδρομές στο Μπάνσκο για σκι δείχνοντας σε όλους πόσο πολύ αφουγκράζονται τα προβλήματα κάθε φοιτητή.

Η ΠΚΣ με το σχέδιο που (δεν) έχει για το φοιτητικό κίνημα, αδυνατεί να κινηθεί σε μια κατεύθυνση διεκδίκησης και επιβολής των αναγκών μας. Κλείνεται σε μικρές μάχες για κάποια υλικά ζητήματα (που όντως έχουν αξία), αδυνατώντας όμως να συνδέσει τα οικονομικά αιτήματα με τον πολιτικό αγώνα και να στοχοποιήσει τους υπεύθυνους για την υπάρχουσα κατάσταση (κυβέρνηση – κεφάλαιο – ΕΕ). Κάνουν κριτική καφενείου (κυρίως με ψέμματα) για τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ, που πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε γιατί μια δύναμη που αυτοπροσδιορίζεται ως αγωνιστική και λέει πως παλεύει για μια άλλη κοινωνία, να βλέπει τον εχθρό της στην ΕΑΑΚ. Η ΠΚΣ προβάλει τη λογική της ανάθεσης διατυμπανίζοντας πως η λύση είναι τα κόκκινα ΔΣ (παράλληλα δεν δίνει βάρος στις Γενικές Συνελεύσεις) και εξακολουθεί να μένει στην στείρα διαμαρτυρία, αδυνατώντας να πετύχει σημαντικές νίκες στο σήμερα.

Η ΑΡΕΝ, που αποτελεί πλέον την κυβερνητική παράταξη, παίζει ρόλο εγγυητή για το πόσο αριστερή είναι η κυβέρνηση που στηρίζει, χωρίς όμως να πείθει κανέναν. Θέλει ένα κίνημα υποστηρικτή της κυβέρνησης που να ζητάει πράγματα “ρεαλιστικά” στο υπάρχον πλαίσιο της ΕΕ και του χρέους. Προσπαθεί να δώσει αγωνιστικό προφίλ, ασκώντας χαλαρή κριτική στην κυβέρνηση (πχ. Αμυγδαλέζα).

Από την άλλη, μία μεγάλη μερίδα φοιτητών αδιαφορούν και επιλέγουν την απόσταση από οποιαδήποτε πολιτική διαδικασία, θεωρώντας την άσκοπη και μη αποτελεσματική, συναινώντας όμως παράλληλα στην ασκούμενη πολιτική που διαλύει το παρόν και το μέλλον μας.

Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι οι φοιτητές που αρνούνται να δεχτούν ως δεδομένη την σαπίλα της νέας πραγματικότητας και οραματίζονται ένα μέλλον καλύτερο και δεν φοβούνται να κάνουν θυσίες για να το αποκτήσουν.

Γιατί, λοιπόν, να στηρίξω ΕΑΑΚ στις εκλογές;

Ø  Γιατί, η αποχή είναι συνενοχή και η απουσία πολιτικής άποψης, επί της ουσίας είναι πολιτική στάση που υπονομεύει το συμφέρον των φοιτητών και βολεύει τους φοιτητοπατέρες των συμφερόντων και των δωρεάν σημειώσεων, εκείνων που χαίρονται να υπάρχει ένα μικρό και εύκολα ελεγχόμενο εκλογικό σώμα. Η μεγάλη απόχη δίνει το πάτημα στις κυρίαρχες δυνάμεις να ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα των εκλογών όπως τους βολεύει, αφού δεν είναι αντιπροσωπευτικό της πραγματικότητας.

Ø  Γιατί, ο φοιτητικός μας σύλλογος πρέπει να παλεύει, να διεκδικεί και να επιβάλλει τις ανάγκες μας. Αυτό το ρεύμα ανυπακοής και απειθαρχίας σε αυτήν την πολιτική και στους διαχειριστές της που καταστρέφει τις ζωές και το μέλλον μας πρέπει να εκφραστεί και στις φοιτητικές εκλογές, καθώς το αποτέλεσμα των εκλογών αποτυπώνουν τα ρεύματα που υπάρχουν στο φοιτητικό στρώμα. Και με δυνατούς, οργανωμένους συλλόγους και με μια δυνατή ΕΑΑΚ γίνεται ξεκάθαρο πως η νεολαία είναι και θα είναι στην πρώτη γραμμή των ερχόμενων μαχών. Γιατί, οι εκλογές θα έπρεπε να είναι διαδικασία πολιτική και αναμέτρηση αντιλήψεων και όχι καφέδων, γνωριμιών, και κομματικών υποσχέσεων.

Ø  Γιατί, ο καθένας μας πρέπει να στηρίξει αυτούς που δείχνουν εμπιστοσύνη στην πρωτοβουλία του ίδιου του κόσμου και στην αμεσοδημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων, αυτούς που πηγαίνουν κόντρα στις κυβερνητικές παρατάξεις μέσα στις σχολές μακριά από λογικές συμβιβασμού και υποταγής, αυτούς που αναγνωρίζουν τα κακώς κείμενα των Φοιτητικών Συλλόγων, αλλά είναι πρόθυμοι να τα αλλάξουν.

Ø  Γιατί, αν δεν πάω να ψηφίσω, ενισχύω την ΔΑΠ και τις πελατειακές σχέσεις που προωθεί και της επιτρέπω να διαχειρίζεται ανάλογα με τις ορέξεις της τα όργανα του συλλόγου μας, αφού με τους εκλογικούς μηχανισμούς που συγκροτούν, η αποχή όχι μόνο φθορά δεν προκαλεί αλλά μάλλον ενισχύει σε τελική ανάλυση τις αντιλήψεις τους.

Ø  Γιατί, τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να νιώσουμε την ανάγκη να πάμε κόντρα σε λογικές υποταγής και σε κάθε πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον μας, να ενισχύσουμε το φοιτητικό κίνημα και να αναβαθμίσουμε τις διαδικασίες του συλλόγου μας.

Καλούμε, λοιπόν, όλους τους φοιτητές να αναλογισθούν τις ευθύνες τους μπροστά στις κρίσιμες συνθήκες που βιώνουμε όλοι, προκειμένου η ν
εολαία να βγει μπροστά και πάλι και να επιτάξει τα αιτήματα της κόντρα σε οποιονδήποτε υπονομεύει το μέλλον της.

ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ

ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!