ΑΕΡΑΣ ΑΛΛΑΓΗΣ... ΑΠΟ ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑ SIEMENS

ΑΕΡΑΣ ΑΛΛΑΓΗΣ... ΑΠΟ ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑ SIEMENS

Αέρας αλλαγής φύσηξε μετά της 25 Γενάρη και ήρθε η "Ελλάδα" να διαπραγματευτεί με τους  λύκους της ΕΕ στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης τώρα με την νέα κυβέρνηση κοινωνικής συνοχής ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (ως ισότιμα μέλη βεβαίως βεβαίως). Αέρας αλλαγής φύσηξε στους δρόμους ένα προηγούμενο διάστημα που η ελπίδα μετά από χρόνια σκληρής λιτότητας ξαναβγήκε στον δρόμο και μπήκε στο στόμα των ελλήνων πολιτών. Αέρας αλλαγής που τελικά απ'ότι φαίνεται αλλά και από όσο περιμέναμε(βλ. παλαιότερα κείμενα του σχήματος), ερχόταν από ανεμιστήρα της Siemens, μιας και τελικά η λογική της διαπραγμάτευσης, χωρίς διαπραγματευτικό χαρτί στην πραγματικότητα και μακριά από τον λαό και το λαϊκό κίνημα, έφερε μια νέα συμφωνία με τα ίδια ακριβώς υλικά αλλά με "ωραίο" περιτύλιγμα.

Φαίνεται λοιπόν πως ο αέρας της προηγούμενης κατάστασης δεν άλλαξε τελικά ρότα και πως συνεχίζει να χτυπάει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού και της νεολαίας. Φαίνεται πως αυτό το τόσο "διεκδικητικό" μότο "ούτε ρήξη, ούτε υποταγή"  του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον κατέληξε σε υποταγή, όπως και το υποψιαζόμασταν. Και το υποψιαζόμασταν ή μάλλον ήμασταν σίγουροι, γιατί αναγνωρίζουμε (κρίνοντας την ιστορία) πως για να αλλάξουν οι ζωές μας δεν φτάνει η κυβερνητική αλλαγή, ούτε τα κοινά τραπεζώματα με τους δανειστές σου για να συζητήσεις τους ευνοϊκότερους όρους για την συνέχιση της εκμετάλλευσης σου και σίγουρα δεν μπορούν να αλλάξουν δίνοντας όρκους πίστης στους βασικούς θεσμούς και ολοκληρώσεις του κεφαλαίου (βλ. ΕΕ-ΔΝΤ- ΕΚΤ) που από την δημιουργία τους έγιναν για να μπορούν να ελέγχουν οικονομικά τους λαούς, με μόνο κερδισμένο τους μεγαλοκεφαλαιούχους της κάθε χώρας.

Κάνοντας ένα ζουμ στις εξαγγελίες της κυβέρνησης γύρω από τα ζητήματα της παιδείας και ειδικότερα του πανεπιστημίου μπορούμε να διακρίνουμε πως η επιχειρηματική λειτουργία του πανεπιστημίου καλά κρατεί. Κανείς δεν θα ακουμπήσει από ότι φαίνεται τις επιχειρήσεις εντός του πανεπιστημίου που πλουτίζουν στις πλάτες των φοιτητών και τις κοινωνίας. Κανείς δεν θα ακουμπήσει την κατάτμηση της γνώσης, αφού τα ΙΕΚ και τα διάφορα παραμάγαζα της εκπαίδευσης παραμένουν ως έχουν και οι αλλαγές στα προγράμματα σπουδών συνεχίζουν να γίνονται με βάση το νόμο Διαμαντοπούλου. Κανείς δεν θα φέρει μεγαλύτερη χρηματοδότηση στο πανεπιστήμιο, αφού υπάρχει αποδοχή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και της ύπαρξης και αποπληρωμής του χρέους. Κανείς τελικά δεν θα ακουμπήσει τους βασικούς πυλώνες που συνθέτουν αυτό το πανεπιστήμιο με βάση τις συμφωνίες εντός ΕΕ (συνθήκη Μπολόνια), που φτιάχνουν μια εκπαίδευση στα μέτρα του κεφαλαίου, διαχωρίζοντας φτωχούς και πλούσιους, δίνοντας αποσπασματική ή υπέρ-εξειδικευμένη γνώση, δημιουργώντας τα ίδια τα πανεπιστήμια σε χώρους παραγωγής πλούτου για το ίδιο και φτιάχνοντας ιδεολογικά τους νέους εργαζόμενους που θα βάλουν λάδι στην μηχανή του κέρδους του.

Αυτοί που βαυκαλίζονται φιλολαϊκή πολιτική μέσα από την κοινοβουλευτική οδό με συμμάχους τους "εταίρους" της ΕΕ, έρχονται αναπόφευκτα σε αντιπαράθεση με τον λαϊκό παράγοντα. Ο οργανωμένος λαός και η νεολαία είναι οι μόνοι που μπορούν και διεκδικούν μέσα από τους αγώνες τους, τις ανάγκες τους σε παιδεία-εργασία-ελευθερίες, σύμφωνα με τις σύγχρονες δυνατότητες και όχι σύμφωνα με τα κέρδη των μεγαλοεταιρειών. Εμείς σε όλα αυτά απαντάμε και απαιτούμε λεφτά για την παιδεία και όχι για το κεφάλαιο. Έρευνα βάσει λαϊκών αναγκών και όχι αναγκών επιχειρήσεων. Θέλουμε δημόσια και δωρεάν παιδεία χωρίς ταξικούς και οικονομικούς φραγμούς. Θέλουμε ολοκληρωμένα πτυχία με όλη την απαραίτητη γνώση για κάθε γνωστικό αντικείμενο. Γνώση, όχι ως προσόν ανταγωνισμού και αλληλοφαγώματος στο βωμό της αγοράς εργασίας αλλά γειωμένη στις κοινωνικές απαιτήσεις. Γνώση που δε θα πετιέται στα σκουπίδια όταν πλέον δε χρησιμεύει στο κεφάλαιο.

Το φοιτητικό κίνημα πρέπει και μπορεί να σπάσει την αναμονή, όπως έκανε πριν μερικούς μήνες απέναντι στις αυταρχικές διοικήσεις των πανεπιστημίων. Τώρα όμως πρέπει να ξαναβαδίσει τους δρόμους του αγώνα συνενώνοντας την φωνή του με αυτή των εργαζομένων, μέσα από τις δομές του (γενικές συνελεύσεις, συντονιστικά κτλ), χωρίς να μπαίνει στους όρους συνδιοίκησης που μας ρίχνει η κυβέρνηση, και να απαιτήσει αυτά που του ανήκουν και του κλέβουν καθημερινά. Γιατί γνωρίζουμε πως σε αυτό τον πλούσιο κόσμο που ζούμε της φτώχειας και της σκληρής εκμετάλλευσης, κάτι είναι παράλογο. Αγώνας λοιπόν με βάση τις ανάγκες μας και όχι με βάση την λογική τους! 

Αγώνας ανυποχώρητος και διαρκείας γιατί απ’ τα τσακάλια που μας ζώνουν καθημερινά, δε θα γλιτώσουμε με ευχές και παρακάλια..