Όσοι δεν είναι με την πολιτική...
...είναι με την πολιτική που τους επιβάλλεται
Οι
φοιτητές αποτελούμε το μεγαλύτερο κομμάτι της πανεπιστημιακής κοινότητας και το
πιο μάχιμο τμήμα της κοινωνίας γενικότερα. Ο νόμος
Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου αλλάζοντας άρδην τον τρόπο που λειτουργεί το
πανεπιστήμιο αλλά και το πως σπουδάζουμε έχει οδηγήσει στην απαξίωση του φοιτητικού
συνδικαλισμού αλλά και των συλλογικών διαδικασιών εντός του αναιρώντας τη
δυνατότητα μας να μπορούμε να παράγουμε πολιτική μέσα από αυτές.
Ταυτόχρονα
λοιπόν, γίνεται μια στροφή στη λογική της ατομικής επίλυσης των προβλημάτων,
του ανταγωνισμού και της ηττοπάθειας ότι ακόμη και συλλογικά δε μπορείς να
κερδίσεις τίποτα. Η λογική αυτή του ατομικού δρόμου δεν οφείλεται μόνο σε ένα
πιεστικό πρόγραμμα σπουδών, αλλά στην ίδια την κοινωνική πραγματικότητα που μας
επιβάλλει να τελειώσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται τη σχολή μας, με όσο το δυνατό
μεγαλύτερο βαθμό στον ανταγωνισμό με το διπλανό μας ώστε να είμαι «Εγώ» ένας
από τους ελάχιστους «τυχερούς» που θα καταφέρει να βρει δουλειά με 400 ευρώ και
χωρίς κατοχυρωμένα δικαιώματα και συλλογική σύμβαση, μόνο και μόνο για να
καταφέρω απλά να επιβιώσω, και απλά να πεταχτώ στο τσουβάλι με τους ανέργους.
Οφείλουμε
να κατανοήσουμε ότι η αποχή, συνειδητή ή ασυνείδητη, είναι πολιτική θέση και
ότι τους μόνους που εξυπηρετεί είναι αυτούς που κυβερνάνε και διαλύουν τις ζωές
μας. Μέσα στο πανεπιστήμιο
όπως και στην κοινωνία υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και πλέον πρέπει όλοι
μας να παίρνουμε θέση και στάση. Μέσω της αποχής και της απουσίας από τις
διαδικασίες λήψης αποφάσεων του συλλόγου στην πραγματικότητα το μόνο που
επιτυγχάνεται είναι η συνέχιση αυτής της πολιτικής και του κοινωνικού
κανιβαλισμού που εξοντώνει την κοινωνία.
Σε
αυτό το μέλλον που μας ετοιμάζουν είναι καθήκον και υποχρέωση μας να
αντισταθούμε και να μην υποκύψουμε. Η αποχή υποδηλώνει συνενοχή και αδιαφορία
για ότι πρόκειται να συμβεί ακόμα. Επιδίωξη
μας είναι η ενδυνάμωση του μοναδικού
αμεσοδημοκρατικού οργάνου του συλλόγου, της γενικής συνέλευσής του.
Αυτό είναι το μέσο όλων μας για να μπορέσουμε να αντισταθούμε στην επίθεση της
κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ στο
δημόσιο πανεπιστήμιο, στην εργασία και σε όλη την κοινωνία. Μέσα από μαζικές
διαδικασίες να παράξουμε την πολιτική αυτή τοποθέτηση που θα μας επιτρέψει
σταδιακά να αρχίσουμε να ψηλαφούμε το πώς θέλουμε να είναι το δημόσιο
πανεπιστήμιο, και αν θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλης της κοινωνίας, και πως θα
μπορέσουμε να δώσουμε λύση στην όλη κατάσταση και να προχωρήσουμε για να
χτίσουμε την κοινωνία των αναγκών μας.
«Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία
δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία.»
Α.Γκράμσι
Α.Γκράμσι
No comments:
Post a Comment