Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ

Η  ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ

Τα ξημερώματα της Κυριακής ένα δεκατριάχρονο κορίτσι έχασε τη ζωή του στην Ξηροκρήνη Θεσσαλονίκης στην προσπάθεια του να ζεσταθεί ανάβοντας ένα μαγγάλι καθώς στο σπίτι δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα. Άλλο ένα τραγικό περιστατικό θανάτου, προστίθεται στον μεγάλο κατάλογο των θυμάτων της τελευταίας 6ετίας της καπιταλιστικής κρίσης της χώρας. Ένα χρόνο πριν με παρόμοιο τρόπο είχαν χάσει τη ζωή τους τρεις φοιτητές στη Λάρισα, ενώ είναι πλέον σύνηθες και καθημερινό το φαινόμενο άνθρωποι να οδηγούνται στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Όλα αυτά στην Ελλάδα του 2013, στην Ελλάδα του πρωτογενούς πλεονάσματος και της επερχόμενης ανάπτυξης. Αυτό είναι τελικά το success story κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, αυτή είναι η Ελλάδα των μνημονίων της ΕΕ και του ευρώ, που όποιος τολμάει να μιλάει για έξοδο από τους μηχανισμούς αυτούς θέλει τη χώρα 100 χρόνια πίσω, απομονωμένη κι οικονομικά ρημαγμένη. Άραγε πόσο κοστίζει στην ελληνική κοινωνία η παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ, όταν αυτό σημαίνει απολύσεις σε δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα, ανεργία (που στη νεολαία αγγίζει το 70%), διάλυση παιδείας κι υγείας και μια διαμορφούμενη κατάσταση όπου το 1/3 του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας;

Αυτή την άνευ προηγουμένου επίθεση της κυβέρνησης στα δικαιώματα της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας, βιώνουμε καθημερινά και μέσα στο πανεπιστήμιο. Μετά τις διαθεσιμότητες των διοικητικών υπαλλήλων, που πετούν στην ανεργία χιλιάδες εργαζομένους κι αμφισβητούν στην πράξη την ίδια τη δυνατότητα των ιδρυμάτων να λειτουργούν δίχως διοικητικό και σε λίγο καιρό και διδακτικό προσωπικό (νέο κύμα διαθεσιμοτήτων και σε καθηγητές), σειρά είχε η δήλωση του υπουργού για δίδακτρα και στους προπτυχιακούς φοιτητές (στους μεταπτυχιακούς υπάρχουν ήδη από το καλοκαίρι). Είναι εμφανής η προσπάθεια να καταργηθεί κάθε έννοια δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, μέσα κι από τη διαμόρφωση ενός πανεπιστημίου επιχειρηματικού με δίδακτρα, ιδιωτικές εστίες και λέσχη, κι εργολαβικές εταιρείες που θα έρθουν να καλύψουν το κενό των απολυμένων εργαζομένων.

Για εμάς δε μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος πέραν από αυτόν του ανυποχώρητου αγώνα προκειμένου να μπορέσουμε να ζήσουμε καλύτερα και να ανατρέψουμε αυτό το σάπιο σύστημα που γεννά την αδικία, την εκμετάλλευση και τη φτώχεια.  Αντλούμε δύναμη από τον ανυποχώρητο αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ που συνεχίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις μαζί με τους φοιτητικούς συλλόγους παρά τις απειλές της κυβέρνησης για εισβολή των ΜΑΤ μέσα στα πανεπιστήμια και συνεχίζουμε δυναμικά. Η περίοδος είναι τέτοια που ως γενιά, ως φοιτητές καλούμαστε να επιλέξουμε πλευρά. Θα είμαστε με αυτούς με αυτούς που αγωνίζονται για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, ή με εκείνους που εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της κυβέρνησης κατεβάζουν ψηφίσματα για να σταματήσει η απεργία των διοικητικών και καλούν σε συγκεντρώσεις για ανοιχτά πανεπιστήμια με απολυμένους εργαζομένους (βλ. ΔΑΠ); Με το μαζικό κι ανυποχώρητο φοιτητικό και λαϊκό κίνημα ή με τον ατομικό δρόμο, την ανάθεση και την απονέκρωση των συλλόγων;

Λίγες μέρες πριν τη συμπλήρωση 5 ετών από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 είναι στοίχημα η νεολαία που βρίσκεται στο στόχαστρο της επίθεσης να μπορέσει να παίξει πρωτοπόρο ρόλο με ένα ισχυρό φοιτητικό κίνημα ενάντια σε όσους καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον της. Τότε ήταν ένας νεκρός μαθητής, τώρα μια ολόκληρη γενιά που δολοφονείται από τις πολιτικές της κυβέρνησης, της ΕΕ του ΔΝΤ από την ίδια την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν πρώτη εξεγερσιακή κατάσταση στον καιρό της κρίσης που έφερε στο προσκήνιο ξανά τη νεολαία μετά τις μεγαλειώδεις μάχες του φοιτητικού κινήματος το 2006 και το 2007, τότε άνοιξε ο δρόμος της αντίστασης και της ανατροπής που συνεχίστηκε με τις τεράστιες κινητοποιήσεις των πλατειών, ενάντια σε μνημόνια και μεσοπρόθεσμα και τη 12 φλεβάρη...

Ας συνεχίσουμε στο δρόμο αυτό, γιατί ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες…