Το μαγκάλι της φτώχειας πρέπει να σβήσει.

Να σταματήσουμε τις καθημερινές δολοφονίες κράτους και παρακράτους.

Πριν λίγες μέρες 2 νέα παιδιά άφησαν την τελευταία τους πνοή και άλλα 3 δίνουν μάχη να ζήσουν, πνιγμένα από τον καπνό, προσπαθώντας να ζεστάνουν το χώρο τους με πρωτόγονα μέσα, με ένα μαγκάλι, αφού δεν είχαν χρήματα για πετρέλαιο. Έχασαν τη ζωή τους όπως την έχανε η φτωχολογιά τη δεκαετία του 1950, σε μια εποχή που νομίζαμε ότι αφήσαμε πίσω... Και όμως στην εποχή της ανάπτυξης του Σαμαρά και του νοικοκυρέματος των Μνημονίων οι μαθητές λιποθυμάνε στα σχολεία από την πείνα, οι άνθρωποι αυτοκτονούνε από τα αδιέξοδα, στις πλατείες συνωστίζονται όταν τύχει και μοιραστεί μια σακούλα δωρεάν τρόφιμα...

Πριν είναι αργά και η ανθρωπιστική κρίση μετατραπεί σε κοινωνική γενοκτονία, μπορούμε να αλλάξουμε τους ρόλους και από θύματα, να γίνουμε θύτες αυτής της πολιτικής που μας σπρώχνει στην καταστροφή και τον όλεθρο. Το σύστημά τους δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει ούτε αυτά που μέχρι χτες θεωρούσαμε στοιχειώδη. Γιατί ακόμη προσπαθούν να μας πείσουν ότι μπορούν να το διορθώσουν; Τι να περιμένουμε όταν το μόνο που μας επιφυλάσσουν είναι πείνα, κρύο, ανεργία, φτηνά μεροκάματα και αναξιοπρεπή ζωή; Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ κάνει τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου και των διεθνών οικονομικών δολοφόνων. Δεν έχει καμία αναστολή να το κάνει σε βάρος δικαιωμάτων και ελευθεριών, θυσιάζοντας και ανθρώπινες ζωές. Γιατί ζωές κοστίζουν οι περικοπές στα φάρμακα, στα νοσοκομεία, στις κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές. Αυτήν την πολιτική στηρίζουν τα απόνερα του ναζιστικού εφιάλτη, δηλωμένου εχθρού κάθε κοινωνικής αντίστασης.Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε ούτε από επίδοξους σωτήρες που υπόσχονται λιγότερη εξαθλίωση και βελτίωση της ζωής χωρίς σύγκρουση με τις δομές και τα συμφέροντα που ευθύνονται για την κατάσταση αυτή.

Μόνο ένας ασυμβίβαστος λαϊκός και εργατικός ξεσηκωμός μπορεί να βάλει τέλος στον κατήφορο.

Η νεολαία καλείται να συμβάλλει στον αγώνα αυτό και μπορεί να γίνει δύναμη ανατροπής της αθλιότητας και ελπίδας για ένα καλύτερο κόσμο. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ευρώ και έξω από την Ε.Ε..Μπορούμε να διαχειριστούμε τις τύχες, χωρίς μεσάζοντες και επαγγελματίες εκπροσώπους. Μπορούμε να διαχειριστούμε τον πλούτο που παράγουμε χωρίς αφεντικά.

Μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις και τα συλλογικά μας όργανα ήρθε η ώρα να ορθώσουμε ανάστημα και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Καμία ανοχή, για μια ζωή με αξιοπρέπεια.